विस्कन्सन, अमेरिका ।
भनिन्छ, संगतले सोच बदलिन्छ । सोचले सपना । र, सपनाले जीवन ।
अल्छिहरु त्यही सपना पनि फेरिरहन्छन । पौरखीहरु सपना फेर्दैनन, बरु सपना पुरा गर्न रणनीति फेर्छन । असंभव ठानिने सपना पनि पुरा गरी छाड्छन् । र, बनाउछन्, पृथक पहिचान । गोविन्द फुलारा तिनै मध्य एक हुन् ।
अमेरिकामा सफल हुनेहरुको मानक छ, उसको त यति ग्याँस स्टेशन छन्, उति स्टोर । अनि रेष्टुरेण्ट त कति हो कति ?
सफलताको सूचकांक यदि स्टोरको संख्यालाई मान्ने हो भने उनी त्यो सूचिमा नपर्न सक्छन् । के त्यसो भए स्टोर धेरै हुनेहरुको मात्र सफलताको कथा लेख्ने ? होईन, तिनको पनि सफलताको कथा लेखिन जरुरी छ, जसको संघर्षले अरुलाई निराश नहुन प्रेरित गर्छ । जसको अविराम मिहिनेतको कथाले भन्छ, जीवनमा थाक्ने, भाग्ने र बिचलित हुने छुट छैन ।
२०३९ साल माघ १४ गते डोटीको तत्कालीन पचनाली गाउँ विकास समिति (हाल शिखरनगर पालिका)–२ चुणी गाउँमा जन्मिएका फुलारा बुवा परमानन्द फुलारा र आमा निरञ्जनादेवी फुलाराका साहिला सन्तान थिए । उनका पाँच जना दाजुभाई थिए ।
सात वर्षको उमेरमा उच्चाकोटस्थित फुपुको घर गए । त्यहाँ एक देखि तीन कक्षासम्म पढे । २०४९ मा तराई झरे । बास्खेडामा उनको अर्को फुपुको घर थियो । त्यही बसेर चार र पाँच कक्षा पढे । २०५१ मा बेलादेवीपुरस्थित मामा घरमा सरे । र, त्यही बसेर विद्यालयत तहको पढाई पुरा गरे । २०६२ सालमा बासुदेवी माध्यमिक विद्यालयबाट एसएलसी पास गरेका फुलाराले कैलाली बहुमुखी क्याम्पस धनगढीबाट प्लस टु र बीएडको पढाई पुरा गरे । र, नैनितालको कुमाऊ विश्वविद्यालयबाट समाजशास्त्रमा स्नातकोत्तर गरे । पढाईसंगै उनी विद्यालय पढाउन थालिसकेका थिए ।
राहत कोटामा उनी गणित विषय पढाउथे । तर तलवबाट प्राप्त हुने रकमको त्यो अंकले भने जीवनमा खासै राहत हुन सकेको थिएन । रहरले भन्दा पनि बाध्यताले उनी शिक्षण पेशासंग जोडिएका थिए । २०६० देखि ०६५ सम्म गेटास्थित सरस्वती मावि र ०६५ देखि ०७० सम्म धनगढी उपमहानरपालिका–९ स्थित भवानी माविमा पढाए ।
सन २०११ मा उनकी पत्नी कल्पनालाई डिभी प¥यो । डीभीको केस नम्बर थियो, ९७७५ नम्बर । डीभी परेका सबै अमेरिका आउन पाउछन भन्ने हुदैन । रोलक्रममा पछाडि हुनेहरु प्राय अमेरिका आउन बञ्चित हुने गर्छन । उनको नम्बर पनि पछाडी थियो । उनी भन्दा अगाडी र पछाडीका केस नम्बर भएका थुप्रै व्यक्ति अमेरिका आउन पाएनन । उनी भने अमेरिका आउन पाए । भन्छन्, भाग्यले मैले आउन पाए ।
२०१३ मा जुलाई ३१ म उनी सोझै अमेरिकाको विस्कन्सनको मिलुवाकी बिमानस्थलमा झर्दै गर्दा उनीसित साथमा थिए, दुई थान सुटकेश, पत्नी र दुई वर्षकी छोरी । र, केही थान सपना । उनलाई मामा नाता पर्ने हरी जोशीले स्पोन्सर गरेका थिए । विस्कन्सन बस्ने जोशी उनलाई लिन बिमानस्थल आएका थिए । ओहो ! अमेरिका । उनी बिमानस्थलमा टेक्दा कम्ति खुशी थिएनन । सपनाको देशमा पाईला जो टेकेका थिए ।
विस्कन्सनमा कैलालीका हरी जोशी र बासुदेव अधिकारी व्यावसायीक साझेदार थिए । उनीहरुको ग्याँस स्टेशन थियो । अमेरिका आएको दोस्रो दिनदेखि गोविन्द त्यही ग्याँस स्टेशनमा काममा खटिए । पारिश्रमिक थियो, प्रति घण्टा साढे सात डलर । दिनमा नौ घण्टा । हप्तामा ६३ घण्टा । महिनामा २५२ घण्टा काम गरे । जस वाफत पहिलो महिनामा उनको हातमा प¥यो, एक हजार आठ सय ९० डलर । अमेरिकामा यो उनको पहिलो कमाई थियो ।
कोठा भाडा नौ सय डलर थियो । तीन सय डलर खाना खर्च । सबै खर्च काटेर पहिलो महिना पाँच सय जोगिदा उनी कम्ति खुशी भएका थिएनन ।
एक वर्षपछि उनको पारश्रमिक प्रति घण्टा आठ डलर भयो । २०१६ मा जोशी र अधिकारीले ग्याँस स्टेशन बेचे । त्यसपछि उनले नयाँ साहुसंग त्यही थप दुई वर्ष काम गरे ।
बिहान ग्याँस स्टेशन जान्थे । नौ घण्टा काम गर्थे । २०१४ देखि हिटिङ र कुलिङको काम सिक्न थाले । साँझ हिटिङ र कुलिङको काम सिक्थे । शनिवार र आईतवार अर्को ग्रोसरीमा चार चार घण्टा सामान मिलाउने काम गर्थे । जहाँ सोमवारदेखि शुक्रवारसम्म उनकी पत्नी कल्पना काम गर्थिन । बिहान सात बजे ड्युटी शुरु हुन्थ्यो । राति एक बजेसम्म काम गर्थे । यसरी उनी दैनिक १९ घण्टा काम गर्थे ।
डिभी परेर अमेरिका आउने मध्य अधिकांशको संगत ग्याँस स्टेशन, रेष्टुरेण्ट र ग्रोसरीमा काम गर्नेहरुसंग हुन्छ । र, उनीहरु त्यसैमा रमाउछन । त्यसैमा हराउछन । हरी मामाका कारण उनको संगत भने हिटिङ र कुलिङको काम गर्नेहरुसंग भयो । त्यही संगतले उनले कामसंगै सीप सिक्ने अवसर पाए । ४५०० घण्टा काम गरेपछि रेफ्रिजेरेशनको तालिम सम्बन्धि ईपीए परीक्षा पास गरे । उनका हातमा सीप र लाईसेन्स दुबै भयो । त्यसपछि भने उनको जीवनले नयाँ मोड लियो । हिटिङ र कुलिङ जसलाई एच भ्याक (हिटिङ, भेन्टिलेसन एण्ड एयर कन्डिसनिङ) भनिन्छ । २०२१ मा जीके हिटिङ र कुलिङ शुरु गरे ।
कसैको घरमा बत्ती बिग्रियो । अध्याँरो भयो । कसैको धारामा पानी आएन । पाईप फुट्यो । एसीले काम गरेन । यस्तो अवस्थामा सबैले सम्झिने नाम हो, गोविन्द फुलारा । उनको अफिस भनेकै वर्क ट्रक हो । त्यही ट्रकमा सबै उपकरण छन् । कहीबाट कल आयो भने उनी वर्क ट्रकमा हुईकिन्छन ।
चिसोमा पानी जमेर पाईप फुट्छ, त्यतिबेला मध्यराति पनि कल आउछ । उनी रातबिरात भन्दैनन । कुदी हाल्छन । उनको व्यवहार र कामबाट प्रभावित भएर सबै बोलाउछन् । उनलाई काम गर्न भ्याई नभ्याई छ । काम नपाएर तनावमा हुनेहरुको भीडमा उनी भने अपवाद छन्, उनीसंग हप्ताभरीका लागि काम हुन्छ । बरु उनले सबैलाई पालो दिन पाउदैनन ।
उनी नयाँ एसी र विद्युत जडानसंगै प्लम्बिङ, विद्युत,एसी र फ्रिजको मर्मत संभारको काम पनि गर्छन । उनले सामान्यता प्रति घण्टा ८० डलर शुल्क लिन्छन । तर कतिपय अवस्थामा प्याकेजमै पनि काम गर्छन । विस्कन्सन उनको मुख्य कर्मथलो हो । यद्दपि उनलाई कामका लागि शिकागो र ईण्डियानाबाट पनि फोन आईरहन्छन । र, सेवाका लागि उनी विस्कन्सन बाहिर पनि गईरहन्छन ।
भारतीय, पाकिस्तानी र नेपालीमूलका व्यक्तिहरु उनका नियमित र आकस्मिक ग्राहक हुन् । उनको सेवा र व्यबहारबाट प्रभावित भएका ग्राहकहरु नै उनका प्रचारक हुन् । व्यक्तिगत सम्बन्ध र अनलाईनबाट उनले काम पाउने गरेका छन् ।
उनी अत्याधिक गर्मी र अत्याधिक चिसोमा रातिको १२ बजेसम्म काममा व्यस्त हुन्छन । कामका लागि कल आउदा मध्यराति पनि कुद्छन । उनको कामको समय र सीमा छैन । जुनसुकै बेला कामका लागि तयार हुनुपर्छ ।
उनले मिहिनेतको महत्व हजुरआमाबाट सिके । काममा ईमान्दारिता स्वर्गीय बुवा परमानन्द र सरस्वती माविमा स्वर्गीय प्रधानअध्यापक तर्कराज जोशी सरसंग सिके । असल अभिभावक र गुरुको संगतले उनलाई सधै सत्कर्म सिकायो । त्यही सत्कर्मले जीवनका कठिन पलहरुलाई पनि सहज ढंगले आत्मसात गर्न सिकायो ।
नेपालबाट आउदा उनको टाउकोमा १५ लाख ऋण थियो । साथमा भने पाँच हजार डलर मात्र थियो । अमेरिकामा अहिले आउनेहरु केही दिनमै गाडी किन्छन । उनले एक वर्षपछि मुस्किलले गाडी छुन पाए । र, आफ्नै गाडी चढेको त्यो दिन उनको जीवनको अवस्मरणीय पल थियो ।
उनले कामलाई कहिल्यै सानो ठूलो भनेनन । खाली बस्थेनन । फुर्सदको समयमा उनीहरुले घरमा रोटी बनाएर बेच्थे । १० रोटीको एउटा प्याकेट हुन्थ्यो । हप्तामा दुई सय प्याकेट बेच्थे । उनीहरुले पाँच वर्ष त्यो काम गरे ।
अमेरिका आएको एक वर्षमै ऋणमुक्त भएका फुलाराका यतिबेला साझेदारीमा आधा दर्जन व्यवसाय सञ्चालनमा छन् । र, डेराबाट उनी आफ्नै आलिशान भवनमा सरेका छन् । उनले २०२० मा राजेन्द्र ओझासंग मिलेर ग्याँस स्टेशन शुरु गरे । जसको मूल्य सात लाख डलर थियो । तर उनीहरुले भने एक लाख २० हजार डलर लगानी गरेर लिजमा चलाए । चार वर्षपछि त्यही स्टेशन किने ।
२०२१ को जनवरीमा डिल्ली फुलारा, ओझासंगै मिलेर मिलवाकीमा ग्रोसरी किने । २०२२ मा राजेन्द्र ओझासंग मिलेर अर्को ग्रोसरी किने । २०२२ कै जुलाईमा ओझा र फत्ते चौधरीसंग मिलेर चौथौ ग्रोसरी किने । केही महिनाअघि चौधरी आफ्नो शेयर झिकेर बाहिरिए । अहिले ओझा र उनी मात्र त्यसको साझेदार छन् ।
उनी व्यवसायसंगै सामाजिक कार्यमा पनि उत्तिकै सक्रिय छन् । रोजागारीको खोजीमा रहेका नेपालीहरुलाई रोजगार दिलाउछन् । सन २०१७ देखि ०२१ सम्म दुई कार्यकाल एनआरएन विस्कन्सन च्याप्टरको सचिव रहेका फुलाराको गौरा समाजको स्थापनामा पनि योगदान छ ।
उनी झै उनकी पत्नी कल्पना पनि अत्यन्त मिहिनेती छिन् । दुबै जनाले कहिल्यै आराम गरेनन । कल्पनाले उनलाई हरेक काममा सहयोग गर्छिन् । साथ दिन्छिन । र, अप्ठ्यारो परिस्थितिमा सतिशाल झै उभिन्छिन्, पतिसंगसंगै । कल्पना उनकी पत्नीभन्दा बढि आड, भरोसा र हिम्मत हुन् । र, त कल्पनाको बलियो साथका कारण गोबिन्दले कहिल्यै हिम्मत हारेनन ।
यता छोरा सानो थियो । राम्रो कमाई पनि थिएन । उता नेपालमा बुवाको मृत्यु भयो । उनी दागबत्ती दिन जान पाएनन । हरेक परदेशीले भोग्ने नमिठो पीडा हो, यो । जो उनले पनि भोगे । त्यसपछि भने उनलाई नेपाल जान मन नै भएन । गएनन पनि । बरु आमालाई हरेक वर्ष अमेरिका बोलाईरहन्छ ।
उनी अमेरिका आएको १३ वर्ष भयो । यो अबधिमा उनले कहिल्यै आराम गरेनन । दैनिक १९ घण्टासम्म काम गरे । न उनी कामबाट भागे । न त कामलाई सानो भने । बस्, कर्म गरिरहे । गीतामा कृष्णले भने झै कम गरे फलको आशा गरेनन । उनी काम गर्दै रहे । फल प्राप्त भईरह्यो ।
गीताको सार नै यही हो, काम गरे फल अवश्य प्राप्त हुन्छ । त्यसको आश गरिरहन पर्दैन । उनको जीवनमा पनि यही नियम लागु भयो ।
