The Everest Post | द एभरेष्ट पोष्ट

कतिपय मान्छे आफ्नो कमजोरी लुकाउन भूगोललाई दोष दिन्छन् । कतिपय समय र परिवेशलाई । त, कतिपय भाग्यलाई । जो आफ्नो क्षमता र कर्ममा विश्वास गर्छ्, खुरुखुरु कर्म गर्छ ।  प्रतिकूल समय र परिस्थितिलाई अनुकूल बनाउन प्रयत्न    गरिरहन्छ । र, त्यही प्रयत्नले बनाउछ्, पृथक पहिचान । तिनैमध्येका एक हुन्, प्रमानन्द भण्डारी । २२ मंसिर २०३१

चरा झैं पखेटा भएको भए मान्छेले उड्ने सपना देख्थ्यो होला कि नाई ? पखेटा नभए के भयो ? सपना देख्ने मान्छे, त्यही सपना पछ्याउदै भरिरहन्छ, उडान । मानौं, जीवन हवाई जहाज हो । सपना उसका पखेटा । त्यसैले त चराभन्दा टाढा पुग्छ मान्छे । कैलालीको कर्णाली किनारमा हुर्किएको एउटा व्यक्तिको संघर्ष र सफलताको कथाले भन्छ्–बस्,

दीर्घराज उपाध्याय (साथमा रञ्जना बिसी) धनगढी, २२ माघ । ४० को दशकमा सूचनाका लागि भरपर्दो एउटै माध्यम थियो, रेडियो । त्यो पनि सबैसंग हुदैनथ्यो । जसको घरमा रेडियो हुन्थ्यो, छिमेकीहरु विहान ७ बजेको समाचार सुन्न त्यही भेला हुन्थे । रेडियोको वरीपरी झुम्मिएर एकटकले सुन्थे, ‘यो रेडियो नेपाल हो ।’ अनि समाचारवाचकले आफ्नो नाम भन्थे ।